`Er zijn zoveel verhalen over Theo, waarom het mijne?, vroeg ik de uitgever van ThePostOnline. `Jij was een van de weinigen die hem weleens tegensprak, zei hij. Dat is eigenlijk maar half waar. Ik durfde binnen de vaste groep Theo-fans openlijk mijn mening te geven over bijvoorbeeld zijn nieuwste film. Dat werd doorgebriefd, een systeem dat lang tot wederzijdse tevredenheid functioneerde. Op een dag besloot Theo dat hij mijn dappere standpunten ook eens rechtstreeks wilde vernemen. `Waarom lachen de mensen niet, dit is toch leuk? Hij zette me, terwijl de video nog liep, welbewust voor het blok. Ik zweeg en keek hulpeloos naar mijn voeten. Theo wist genoeg. Ik daalde diep, en voorgoed, in zijn achting. Zo ging dat met dissidenten. Waren er sowieso mensen, dissident of niet, die enige invloed op hem hadden? Wat is het in die man geweest, dat hij zovelen in de rol van volger en vleier wist te dwingen? Of heb ik Theo van Gogh serieuzer genomen dan al die anderen, die hem een dag na zijn dood al nooit helemaal serieus bleken te hebben genomen?