Het stond ergens rond 1980 prominent op een plank van onze Soester bibliotheek, het boek dat mijn leven tot op de dag van vandaag radicaal overhoop zou gooien: ‘Het vegetarisch alternatief’ van de Amerikaanse auteur Vic Sussman.

Vegetarisch? Nooit van gehoord. Nieuwsgierig sloeg ik het boek open en begon te bladeren. Er ging een wereld voor me open waar ik tot dan toe niets van wist: een wereld waarin vlees eten helemaal niet ‘normaal’ was. En dat is natuurlijk het mooie van de bibliotheek. Je loopt al snuffelend vaak zomaar tegen een boek aan waar je echt iets aan hebt.

Ik liet het boek afstempelen - want zo ging dat in die tijd nog - en nam het mee naar huis. Daar zakte ik in mijn favoriete leeshoekje, wachtte tot de poes zich op mijn schoot had geïnstalleerd en begon te lezen. Het was een mooi en volledig boek, het ging niet alleen over vegetarisme, maar ook over gezondheid, vitamines, het combineren van eiwitten, de wereldvoedselcrisis, lekkere recepten én onbeschrijfelijk dierenleed in slachthuizen. Dat laatste was een heftige eye-opener en toen ik die avond een karbonaadje op mijn bord zag liggen, keek ik daar opeens heel anders naar. Dat was een doodgemarteld biggetje! En daar wilde ik nooit meer medeschuldig aan zijn…

Maar makkelijk was het niet, in die tijd. Tegenwoordig liggen de schappen vol met vegetarische en veganistische vleesvervangers, maar destijds moest ik het doen met gewelde sojabrokken, potten seitan, eieren of groenteschoteltjes. Ook ontbrak het in mijn omgeving vaak aan begrip. De kreet: ‘Anita, je bent compleet gestoord!’ echoot nog steeds na in mijn herinnering.

Toch volgde ik mijn eigen weg en toen ik begin jaren 90 met schrijven begon, sijpelden mijn idealen ook voorzichtig door in mijn boeken. Mijn hoofdpersonen eten meestal vegetarisch en sinds een paar jaar zijn ze – net als ik – overgestapt op het veganisme. Karina in ‘Passie in Peking’ is mijn allereerste veganistische hoofdpersoon.

En dat allemaal door dat ene boek dat ik in mijn bieb van een plank pakte...