Elementaire deeltjes

cover 'Elementaire deeltjes'

Michel Houellebecq

26 januari 2021 | Tip van Sophie

De meeste mensen deugen - maar niet volgens Michel Houellebecq. Gitzwart is zijn mensbeeld in 'Elementaire deeltjes'. De roman vertelt het verhaal van de twee halfbroers Bruno en Michel, die, verlaten door hun hippiemoeder, gescheiden van elkaar bij grootouders opgroeien. De één wordt een kille moleculair bioloog, de ander een seksueel verdorven onderwijzer. Wat ze delen is hun diepe, troosteloze eenzaamheid.

Bruno, de onderwijzer, wordt gedreven door zijn behoefte aan seks (of toch eigenlijk naar liefde?). Het brengt hem bij nudistencampings en mondt uit in eindeloze masturbatiescènes. Die gaan soms wat vervelen, maar zijn toch ook hilarisch. De werelden waar Bruno in terechtkomt zijn karikaturaal - maar wel degelijk ook een rauwe, meedogenloze spiegel van de westerse samenleving. Houellebecq schrijft het allemaal even onderkoeld op.

Het verhaal van Michel biedt wat intellectueel tegenwicht. Hij is op zoek naar de formule van ‘de nieuwe mens’, een soort engelachtig seksloos, onsterfelijk wezen. In bijna academisch proza lezen we zijn relaas. Over de parallellen tussen mens en dier. Over genetica en de mogelijkheden van een gekloonde mensheid. Michel boekt succes - maar niet op het persoonlijke vlak en zijn leven eindigt ongeveer net zo miserabel als dat van zijn halfbroer.
Vrolijk stemt het allemaal niet. Maar het is een fascinerend, provocerend boek. Misschien deugt de mens wel, maar de wereld niet.

Bekijk dit e-book


foto panellid Sophie



Sophie

Redacteur literatuur, Koninklijke Bibliotheek

Vooral in de trein lees ik veel, voornamelijk Nederlandse en Engelse literatuur. Het meest houd ik van boeken die nog een paar dagen in je hoofd blijven zitten.

Tot mijn favoriete schrijvers horen zeker Arnon Grunberg, Willem Frederik Hermans, Esther Gerritsen en Michel Houllebecq. De laatste tijd heb ik ook een voorliefde voor journalisten die - liefst met enige ironie – boeken schrijven, zoals Bram Vermeulen en Joris van Casteren. Ook de columns van Sylvia Witteman kan ik waarderen.

Van de boeken die ik onlangs las, werd ik door 'Oude meesters' van Joost de Vries intellectueel het meest geprikkeld, had 'Het monster van Essex' van Sarah Perry het gaafste plot en herkende ik mezelf het sterkst in 'Spiegel, spiegel, schouder' van Dorthe Nors.


Alle tips van Sophie