Ik heb een naam

cover 'Ik heb een naam'

Chanel Miller

23 februari 2021 | Tip van Lot

“In dit verhaal noem ik de advocaat die de verdediging voerde ‘de verdediger’. De rechter noem ik ‘de rechter’. (…) Ik gebruik Brocks naam, maar hij had net zo goed Brad of Brody of Bendon kunnen heten, dat had niet uitgemaakt. Het gaat niet om hun individuele betekenis, maar om hun gemeenschappelijke kenmerken, die van alle mensen die een systeem intact houden dat verrot is. Dit is een poging om de pijn die ik voel om te zetten in iets anders, om een verleden onder ogen te zien, en om een manier te vinden om met deze herinneringen te leven. Ik wil ze achter me laten, zodat ik verder kan. Door hun naam niet te noemen, geef ik mezelf eindelijk mijn naam terug."

"Mijn naam is Chanel.”

Deze krachtige introductie is kenmerkend voor het hele boek. De pagina’s zijn doordrongen van emotie, beschreven met een enorme vaardigheid en openhartigheid, alsof Chanel Miller al een hele loopbaan als auteur achter de rug heeft.

De tweeëntwintigjarige Chanel werd in 2015 in Palo Alto, Californië verkracht. Daarop volgde een scheef rechtsproces, waarin het leek alsof niet de dader verantwoordelijk werd gesteld, maar het slachtoffer. Het was zo zonde voor de dader: zijn mooie carrière zou nu zijn verpest. En zij was dronken, dus hoe kon ze nou met zekerheid weten dat dit tegen haar zin was gebeurd?

Door haar directe en beeldende schrijfstijl leefde ik tijdens het lezen elk stapje van het proces met Chanel intens mee. Ik werd onrustig als zij, vol van de zenuwen, in een apart kamertje zat te wachten tot ze mocht getuigen. Raakte gefrustreerd wanneer ze als slachtoffer de meest onterechte vooroordelen moest verdragen. En voelde me hoopvol toen ze af en toe weer van kleine, mooie momenten met haar familie en vrienden kon genieten.

‘Ik heb een naam’ was mijn favoriete boek van 2020. Ontroerend, scherp en vooral heel erg belangrijk: ik vergeet Chanel en haar verhaal nooit meer.

Bekijk dit e-book


foto panellid Lot

Lot
Bureauredacteur DBNL

Ik lees veel en van alles wat, maar voornamelijk Britse en Amerikaanse boeken. Tijdens het lezen ben ik altijd op zoek naar personages die me bijblijven, die ik werkelijk mis als ik het boek dichtklap of de e-reader uitzet.

Het liefst verken ik onbekende planeten ('The Long Way to a Small, Angry Planet' van Becky Chambers), beleef ik Victoriaanse avonturen ('Fingersmith' van Sarah Waters) of bekijk ik de wereld door de ogen van iemand met een uniek perspectief ('The Collected Schizophrenias' van Esmé Weijun Wang).

Naast de genoemde auteurs zijn James Baldwin, Robin Hobb, en Hanya Yanagihara enkele favorieten.