28 september 2021 | Tip van Sanne

Voor iedereen die van de klassiekers houdt: deze mag niet ontbreken op de leesstapel!

In vroeger tijden was de grootste zorg voor elke familie van stand dat alle dochters een respectabele echtgenoot vonden.  In het Japan van de jaren 30 was het niet anders. Van de familie Makioka – die enkel uit dochters bestaat – zijn de oudste twee al onder de pannen en zij zijn belast met de verantwoordelijkheid voor de twee jongere nog ongetrouwde zussen. Alle aandacht gaat uit naar Yukiko, de derde zus, die vóór de jongste Taeko moet trouwen. Alleen wil dat niet echt vlotten. Telkens is er iets dat de traditionele koppeling doet ontsporen. En ondertussen wordt Taeko langzaamaan ongeduldig...

De plot van deze klassieker is dus al een lekkere binnenkomer, maar de gelaagdheid en diepgang van de belevingswereld is uiteindelijk waarvoor je blijft lezen. Tanizaki pakt uit met zijn beschrijvingen van de wereld van de Makioka-zussen, zodat je er helemaal in op gaat. Het verhaal lijkt langzaam voort te kabbelen, maar ondertussen borrelt er van alles onder de oppervlakte: in de relatie tussen de zussen, maar vooral hoe de moderniteit langzaam hun traditionele leven insluipt. Dat laatste is uiteindelijk wat me het meeste bij bleef van dit boek. Het geeft een prachtig beeld van een traditionele samenleving die op het punt van verdwijnen staat.

Ik heb genoten van dit inkijkje in het oude Japan.

Sanne
Titelbeschrijver bij de Koninklijke Bibliotheek

Ik ben voor alles te porren, maar geniet vooral van internationale literatuur, detectives en historische non-fictie. Hoewel een goede memoire ook niet te versmaden is, en historische romans kan ik ook niet laten liggen… kortom: ik ben een alleslezer!

Op dit moment maak ik een literaire wereldreis door van elk land ter wereld minstens één boek te lezen. Zo ontdek ik allemaal nieuwe auteurs en verhalen die ik anders niet was tegengekomen. Op deze manier heb ik recent de boeken van Olga Tokarczuk en Deon Meyer ontdekt – en dat smaakt naar meer!

Boeken die ik zo mooi vond, dat ik er nog steeds van moet bijkomen: ‘Het jongensuur’ van Andreas Burnier, ‘De tienduizend dingen’ van Maria Dermoût en ‘Ademschommel’ van Herta Müller.