Het leven zit vol gevaar en droefenis maar biedt soms ook onverwachte troost en vermaak. Ligt de dood weer eens grijnzend op de loer vanaf een Amsterdams fietspad? Jammer, maar je ontkomt dan wél aan het schoonmaken van een balkon vol kattendrollen. Ja, David Bowie, ooit de aantrekkelijkste man ter wereld, is onherroepelijk oud geworden en zingt zijn beverige zwanenzang. Maar de geur van versgebakken vis op de Dappermarkt maakt veel goed. Of anders een afgeluisterd gesprek over koek en trouw tussen verliefde eenvoudigen van geest. Soms lijkt alles wel mee te vallen, tot je de boze inwoners van Rectum over je heen krijgt. Of tot je kinderen je ritmisch ‘Yo, fat bitch’ toezingen, met een vrolijk muziekje erbij, dat dan weer wel; of tot je oude foto’s van jezelf terugvindt en ontdekt dat je vroeger jong en mooi was. Zonder het te weten. En nu is het te laat. Niet iedereen heeft oog, neus of oor voor de vaak absurde smarten en emolumenten des levens, laat staan de woorden. Gelukkig is daar altijd weer Sylvia Witteman, weergaloze stadsflaneur en chroniqueur van het leven van alledag. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie