Sommige meisjes uit je verleden kun je maar beter nooit meer zien. Thuis zat mijn Brenda, acht maanden zwanger, en op de barkruk naast me zat Lieve, roodharig met sproeten, en vanaf het eerste moment dat mijn ogen de groene van haar vonden, wist ik dat ik de fout van mijn leven zou begaan. Ze was betoverend. Ik gebruik het woord niet vaak, maar zij was het in de ware zin des woords. ‘Hou m’n kruk vrij,’ zei ze op een gegeven moment, analoog aan Hazes en zijn stompzinnige lied. Die komt dus nooit meer terug, dacht ik. Maar dit verhaal ging niet als in de teksten van de volkszanger. Ze was echt alleen even naar de wc geweest en een paar minuten later was Lieve - want zo noemde ze zich - er weer. Ze vroeg me of ik haar naar huis wilde brengen. Ik kon nauwelijks geloven dat het echt gebeurde. Ze was te jong, ik te oud en vooral te getrouwd. En bovendien zou ik binnen een paar weken vader worden. Natuurlijk had ik haar moeten bedanken voor haar gezelschap en aan moeten bieden een taxi voor haar te bellen. Drie kussen op de wang en dat was dan dat. Zo had het moeten gaan. Maar zo ging het niet. Twintig jaar geleden bedroog Paul Meertens de vrouw met wie hij pas getrouwd was. Nu, terwijl hij een goede baan bij een IT-bedrijf heeft, staat hij oog in oog met zijn onenightstand van toen, Lieve Breevoort. Ze solliciteert naar de functie van managementassistente. Paul is van slag, maar herpakt zich. Hij besluit een afwijzingsbrief te sturen en het hele voorval zo snel mogelijk te vergeten. Maar zo makkelijk laat Lieve zich deze keer echter niet aan de kant schuiven. Weldra ziet hij haar terug als danslerares van zijn jongste dochter, als de nieuwe squashpartner van zijn vrouw en als de invalster op school. Hij begint haar werkelijk overal te zien. Wordt hij gek? Nee, het is erger dan dat. Ze is uit op wraak en ze heeft verdomd lang de tijd gehad om die voor te bereiden… Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie