Kun je jezelf ‘bij elkaar schrijven’, je schrijvend in jezelf ‘terugduwen’? En wat vermag het woord eigenlijk? In zijn nieuwe bundel, Onvergetelijke toegewijde trouweloze tijd , brengt Robert Anker verlies in kaart – een leeg hart, een verloren jeugd, een kwijtgeraakt zelf – maar barst hij, gretig dichter als hij is, evengoed krachtig in woede uit of in een lofzang op onverwachte schoonheid. ‘Een piepend hek, de jongen met de krant, een hommel voor het raam / Dat ik kan weten: dat ben ik, een leegte die gevuld is met aanwezigheid.’ Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie
Je kunt dit boek lenen als je lid bent van de Bibliotheek. |
|