‘Ik ga voor het raam staan en kijk naar de tuin. Ik hoop er een bevestiging in te vinden dat deze dag echt bestaat, dat ik in deze dag besta, dat er een werkelijkheid is waarin ik besta.’ In deze stemming beziet Remco Campert zichzelf als een lege kartonnen doos. Het is een prachtige paradox, dit tastbare beeld, dat iets wat in wezen onbenoembaar is aanwezig maakt. Remco Campert kan dit als geen ander. De toon is vaak melancholiek, maar even vaak vol humor. Zo beschrijft hij zijn gedachten over een eenvoudig potje scrabbelen: ‘Zojuist heb ik uitgerekend wat het woord huppelkut me, mits gunstig aangelegd, bij het scrabbelen zou opleveren: in ieder geval 24 punten. De ellende van scrabbelen is dat ik ’s nachts in bed doorscrabbel. Ellende: 9 punten plus 50, want een heel woord gevormd.’ Hij besluit zijn overpeinzingen met de verzuchting: ‘Woorden, woorden, woorden. Met zoveel woorden gezegd: als het woord er niet was, zouden wij er niet zijn.’ Er is maar één conclusie: Remco Campert lezen is volop leven. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie