The Kilima Hawaiians wisten meer dan 50 jaar hun publiek in Nederland en zo'n twintig overige landen in de ban van hun Hawaii-muziek te houden. Sinds de oprichting, 26 juni 1934, traden zij in vrijwel heel Europa op, maakten honderden platen - van 78-toerenplaten tot cd's - en traden twee keer op voor de Nederlandse soldaten in voormalig Nederlands-Indië, verzorgden tientallen tournees voor radio en televisie in binnen- en buitenland. Het succes van de Kilima Hawaiians was niet in de laatste plaats te danken aan de reeks formidabele Hawaii-gitaristen - vrijwel allemaal van Indische afkomst - zoals Vic Spangenberg, Theo Ehrlicher, Rudy Wairata en Coy Pereira. De drijvende krachten achter de Kilima's waren Bill en Mary Buysman, maar zeker ook basgitarist Wim van Herpen en slaggitarist Luut Buysman. In dit boek vertelt Bill Buysman (1907-1991) zijn levensverhaal aan uitgever Kees de Bakker in de tijd dat hij publiciteitsman was bij CBS Grammofoonplaten (nu Sony Music) en daarna perschef bij Polydor. Dit boek is een ongewijzigde herdruk van de in 1986 verschenen uitgave met veel foto's uit de langdurige loopbaan van de Kilima's. John Buijsman's voorstelling Hula Blues maakt het boek weer actueel. De neef van Bill lijkt als twee druppels water op hem. Op de foto op de achterkant van het boek de auteur in Hawaii met de Tau Moe Family, Hawaiiaanse muzikanten en goede bekenden van Bill en Mary, die vlakbij het Polynesian Cultural Center in het plaatsje Laie op het eiland Oahu wonen. Daarnaast een optreden van Sonny Kamahele aan de kust van Waikiki (foto's Ingrid Wijnstok, november 1983). Recensie(s) Bill Buysman, leider van de bekendste Nederlandse Hawaiian band, vertelt aan journalist Kees de Bakker zijn levensverhaal en dat van de band. De Kilima Hawaiians, die twee jaar geleden hun vijftigjarig bestaan vierden, speelden naast Hawaiian muziek ook wel krontjong en country & western. Van hun hit "Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur" uit 1947 werden alleen in Duitsland al 1 miljoen exemplaren verkocht. De Bakker maakte het zich gemakkelijk, zette de bandrecorder aan en liet Buysman praten. Het resultaat is een droge opsomming in "en toen" trant van de belangrijke gebeurtenissen en trivia uit de Kilima-carriere. In het boek niets over de Hawaiian-muziek; ook geen verklaring hoe Buysman met deze muziek in kontakt kwam of waarom hij juist deze muziek koos. Hier wreekt zich het feit dat de schrijver geen muziekman is. (Hij is eindredakteur van Boekblad en redigeert literaire bundels). Volgens De Tijd van 18 juli '86 is het boek niet helemaal konform de wens van de schrijver uitgegeven (er is bijv. in de tekst geschrapt). Veel zw.w.- foto's, diskografie, lijst van komposities. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie