3 november 2020 | Tip van Marieke

‘Moedervlekken’ is een verontrustend boek, een boek dat je keer op keer op het verkeerde been zet. Een verhaal over leven, niet-leven, waanzin en hulpverlening. En Grunberg kan schrijven. Het boek bevat prachtige wijsheden als deze: ‘Niet-sterven betekent niet voor het leven worden behoed, maar de onzekerheid aanvaarden, het casino dat leven heet binnenwandelen en voorlopig niet meer weggaan.’ Daar kun je wel even over nadenken.

In deze roman komt een symbiotische moeder-zoonrelatie aan bod die sterk aan die van Grunberg met zijn eigen moeder doet denken. Die relatie tussen zoon en moeder – nou ja, moeder … – is eigenlijk de hoofdmoot van het boek. De zoon die voor zijn moeder zorgt en zelfs bij haar in moet trekken omdat door zijn schuld de verzorgende ‘meisjes’ zijn opgestapt. In het begin van het boek is zoon Oscar Kadoke nog een klassieke, afstandelijke psychiater die niet geraakt wordt door alles wat hij meemaakt tijdens nachtelijke crisisdiensten en die keurig volgens alle protocollen handelt. Maar allengs breekt hij. Hij ontwikkelt zich tot ‘grensoverschrijdend psychiater Kadoke’, die zelf ten onder gaat aan de onvoorspelbaarheid van het leven. Diezelfde onvoorspelbaarheid waarmee hij zijn patiënten probeert te verzoenen.

Grunberg schreef een indringend boek. Het scheert soms langs de waanzin, net als zijn bekendste roman ‘Tirza’. Je leest over zieke situaties waarover je eigenlijk niet wilt lezen. Maar het boek laat je niet los.

Marieke
Conservator oude drukken bij de Koninklijke Bibliotheek

Mijn favoriete non-fictieschrijvers zijn Hella Haasse, Jonathan
Franzen, Carolijn Visser en Jan Brokken. Ook lees ik graag historische
boeken en biografieën.

De afgelopen tijd las ik met veel plezier ‘Juliana, vorstin in een
mannenwereld’ en ‘Raadselvader’, allebei van Jolande Withuis, ‘Baltische
zielen’ van Jan Brokken en ‘De acht bergen’ van Paolo Cognetti.