20 juli 2021 | Tip van Ilse

Een jaar lang slapen – ik kan niet zeggen dat ik er niet soms van droom. De naamloze verteller van dit boek gaat ervoor. Zij hoopt zo veel te slapen, dat elke negatieve cel uit haar lichaam verdwenen is. En dat levert een spectaculair boek op: emotioneel intens en hilarisch grappig tegelijk.

Onze protagonist lijkt het allemaal voor elkaar te hebben, met een gigantische erfenis, een appartement in Manhattan en een strak lijf. Toch is ze diep ongelukkig. Haar ouders, met wie ze een slechte relatie had, zijn overleden. Haar vriend is een ontzettende lul en aan haar beste en enige vriendin heeft ze een ontzettende hekel. Wat helpt, is slapen. Gelukkig heeft ze de slechtste psychiater van New York gevonden, die haar zonder problemen voorziet van de meest spectaculaire slaapmiddelen en kalmeringspillen.

Moshfegh schreef met dit boek een bizarre leeservaring. Dat zit ‘m in die rare tegenstelling tussen fris en grappig en bodemloos verdrietig. Er zit een heerlijk ritme in het boek, waardoor het fijn leest en saai wordt het nooit. Het hoofdpersonage is op geen enkele manier vriendelijk of aardig, maar voor mij wel ontzettend herkenbaar – alsof ze dingen doet die ik van mezelf niet eens mag wíllen. Het boek veranderde de manier waarop ik naar mezelf kijk. Kortom: aanrader.

Ilse
Contentspecialist Koninklijke Bibliotheek

Is er iets mooiers dan verdwijnen in een goed, dik boek? Voor mij niet.

Ik lees van alles. Van Russische klassiekers tot de nieuwste Murakami, van hilarische reisverhalen van Bill Bryson tot 'Homo Sapiens' van Yuval Noah Harrari. Het onderwerp en de stijl zijn niet eens zo belangrijk. Ik ga op zoek naar de belevingswereld en het verhaal van een ander. En het liefst van iemand die heel anders is dan ik.